Zrzeszenie Rodaków z Warmii i Mazur i Ziemi Malborskiej – zaistniało 15 lipca 1928 r. w Bydgoszczy i jednoczyło przebywających w Polsce wychodźców z terenów poplebiscytowych i osoby biorące aktywny udział w przegranym dla Polski plebiscycie. Głównym celem zrzeszenia było niesienie pomocy materialnej dla tych, którzy byli szykanowani przez władze pruskie i podtrzymywanie tradycji oraz kultury mieszkańców tych ziem opowiadających się za Polską. Rezolucja I zjazdu zrzeszenia ukazała się w „Słowie Pomorskim”. Jeden z jej punktów brzmiał następująco: „Nie widzimy innej drogi dla zabezpieczenia Europy ze strony nacjonalistycznej mafii pruskiej jak ogłoszenie Prus Wschod. na mocy 19 art. Statutu Ligi Narodów wolną republiką związkową o ustroju kantonalnym dla trzech narodowości: Niemców, Polaków i Litwinów, czyli utworzenie Szwajcarii Bałtyckiej”. Członkowie zrzeszenia prowadzili również aktywną działalność publicystyczną na łamach gazety „Ziemia Wschodnio-Pruska”, przeciwstawiając się miedzy innymi niemieckim tezom o „odwiecznej” dominacji żywiołu niemieckiego w Prusach Wschodnich. W 1930 r. organizacja liczyła około 4 tys. osób, a jej oddziały mieściły się w Tczewie, Toruniu, Grudziądzu, Lubawie, Brodnicy i Działdowie. Pierwszym prezesem zrzeszenia został Stanisław Nowakowski, a po nim, od marca 1931 r., Tadeusz Borowski, a sekretarzem Paweł Sowa. Z inicjatywy władz zrzeszenia opublikowana została w Toruniu książka: Plebiscyt na Warmji, Mazurach i Ziemi Malborskiej (1930) oraz powołany został Komitet Budowy Gimnazjum Polskiego w Olsztynie. W maju 1932 r. zrzeszenie zawiesiło swoją działalność pod naciskiem władz polskich.