Żurawski Stanisław, ps. Madej  (?-2017) – żołnierz oddziału Leona Ziółkowskiego „Lisa” w ramach Batalionu ROAK „Znicz” dowodzonego przez Pawła Nowakowskiego, działającego w okolicach Lidzbarka, Brodnicy i Nowego Miasta Lubawskiego. 17 lipca 1946 r., po umowie dotyczącej obszarów działań oraz żołnierzy (wymiana oddziałów oraz pojedynczych żołnierzy z poszczególnych oddziałów) między dowództwem Batalionu „Znicz” i dowództwem Obwodu „Mewa” jego oddział wszedł w skład Obwodu ROAK „Mewa”. W lutym 1947 r., podobnie jak jego wielu kolegów z jego oddziału wszedł w skład 11. Grupy Operacyjnej NSZ, dowodzonej przez por. Stefana Bronarskiego. W lutym 1949 r. po rozbiciu 11. Grupy Operacyjnej NSZ podporządkował się dowódcy oddziału NZW Stanisławowi Derkusowi. Po schwytaniu Stanisława Derkusa w trakcie bitwy z funkcjonariuszami PUBP wspieranymi przez żołnierzy KBW dołączył do oddziału Mieczysława Dziemieszkiewicza i przebywał w nim przez kilka miesięcy. Od początku 1950 r. był intensywnie poszukiwany przez funkcjonariuszy powiatowych urzędów w Mławie i Sierpcu. 10 czerwca 1954 r. został aresztowany przez żołnierzy grupy operacyjnej KBW i funkcjonariuszy PUBP w Chomakowie. Po brutalnym śledztwie na komendzie PUBP w Mławie, 6 listopada 1954 r. został przewieziony do WUBP w Warszawie. Tam ponownie poddawany był torturom. W  1955 r. został skierowany do Pruszkowa, skąd udało mu się zbiec jesienią 1956 r. Od tego momentu ukrywał się w lasach i na bagnach w okolicach Żuromina do 1960 r. Po ujawnieniu się był inwigilowany przez funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa. Zmarł 1 października 2005 r. 20 marca 2017 r. odznaczony pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.