Ziemia lubawska, łac. terra lubovie – nazwa obszaru (z obecnie istniejącą gminą Rybno) usytuowanego wzdłuż Drwęcy od ujścia Brynicy do ujścia Gizeli, następnie wzdłuż rzeki do grodziska Zajączki, a stamtąd do Omula i dalej do źródła strugi Rumienica, a stąd do Jeziora Rumian. Stamtąd do rzeki Wel i wzdłuż rzeki do jeziora Zarybinek, Tarczyńskie, Grądy. Następnie wzdłuż rzeki Wkra odcinkiem Martwicą, aż po Zieluń, a następnie skręcała ku jezioru Bryńskiemu, z którego wypływa Brynica i wzdłuż jej biegu do Drwęcy. Należała do Mazowsza. 18 lutego 1216 r. papież Innocenty III ogłosił bullę, w której po raz pierwszy użyto nazwy terra lubovie. Od 1257 r. obszar ten był własnością biskupów lubawskich, zaś po II pokoju toruńskim az do 1772 r. wchodził w skład ziem polskich.