von Wallenrode Konrad (1330/1340–1393) – urodził się między 1330 a 1340 rokiem na terenie Frankonii. Do zakonu krzyżackiego wstąpił około 1370 r. i objął na początku funkcję prokuratora w Pruskiej Iławie. W 1376 r. został komturem domowym w Dzierzgoniu, a rok później komturem człuchowskim. W 1383 r. otrzymał wielkiego marszałka i komtura Królewca. W tym okresie z jego rozkazu organizowano wielokrotnie najazdy na ziemie litewskie. W 1387 r. został komturem Malborka i wielkim komturem zakonu. Po śmierci Konrada Zöllnera von Rotenstein 20 sierpnia 1390 r. został wybrany wielkim mistrzem, ale faktycznie objął to stanowisko 13 marca 1391 r. i tę funkcję sprawował do 25 lipca 1393 r. W 1391 roku Władysław Opolczyk przekazał mu pod zastaw zamek złotoryjski, a dwa lata później ziemię dobrzyńską i Kujawy. W trakcie swoich rządów sabotował wszelkie działania zmierzające do powstania unii polsko-litewskiej. W 1392 r. zorganizował wyprawę na Litwę, w której wzięli udział jako goście Henryk książę Derby, czyli przyszły król Anglii Henryk IV Lancaster oraz książę Witold, zadeklarowany wróg Jagiełły w tym okresie. Krzyżacy bliscy byli zdobycia Wilna, zaciekle bronionego przez rycerzy polskich. Wyprawa zakończyła się fiaskiem, z uwagi na nieracjonalne zachowanie wielkiego mistrza, który usunął od funkcji marszałkowskiej Engelharda Rabego, który podczas oblężenia Wilna dał się poznać jako znakomity wódz, wzorowy rycerz, cieszący się uznaniem swoich podkomendnych. Sytuacja zaowocowała buntem części wojsk krzyżackich i oblężenie zakończyło się fiaskiem. Za jego rządów Działdowo oraz Lidzbark rozwijały się rzemieślniczo i handlowo. Również z inicjatywy utworzono w 1393 r. nową komturię z siedzibą w Rynie. Zmarł w trakcie przygotowań do kolejnej wyprawy przeciwko Litwie 25 lipca 1393 r. w Malborku.