„Szkoła wędrowna” katolicka –  szkoła założona przez katolickie władze kościelne dla dzieci z Wysokiej, Niestoi, Narzymia, Zakrzewa Wilamowa i Sarnowa. Pierwszy nauczyciel „wędrowny”, zatrudniony został przez Stowarzyszenie św. Bonifacego z Pelplina już 9 maja 1862 r. Jej funkcjonowanie polegało na tym, że wędrowny nauczyciel przez sześć dni w tygodniu uczył religii dzieci, przebywając po jednym dniu w wymienionych wsiach. Okresowo uczyło się w niej nawet ponad 250 uczniów. Została zlikwidowana w 1876 r. Ponownie reaktywowana w 1900 r. i istniała do 1919 r.