Stecki Franciszek Teodor, h. Radwan (1843-1930) – urodził się 20 października 1843 r. w Nicku. Uczęszczał do zamkniętej szkoły klasztornej, prowadzonej przez księży franciszkanów w Żurominie. Po wybuchu powstania styczniowego zorganizował niewielki oddział partyzancki, z którym przedostał się do Prus i podporządkował się komendantowi Ignacemu Mieczkowskiemu (starszemu) z Ciborza. Brał udział w bitwach pod Lubowidzem, Poniatowem i Chromatowem w dn. 10 sierpnia 1863 r. W tej ostatniej bitwie posiekany został przez Kozaków w 32 miejscach na ciele. Z pola bitwy został zabrany przez ojca i ukryty w Ciborzu, a następnie przetransportowany do Brodnicy gdzie leczył rany w pruskim szpitalu. Cudem przeżył. Po powrocie do Nicka został aresztowany i zesłany na Sybir, skąd uciekł. W 1905 r. zorganizował antycarską manifestację w czasie wizytacji biskupiej w Dłutowie, w trakcie której kawalerzyści w strojach krakowskich, mimo obecności carskich żandarmów, odśpiewali polskie pieśni patriotyczne. Od 1916 r. uczył pisania, czytania i rachunków po polsku dzieci z Nicku, Zdrojku i Wylazłowa. Jako weteran powstania styczniowego otrzymał w 1923 r. stopień oficerski podporucznika WP i tytuł Weterana Powstania Narodowego W 1926 r. zamieszkał w Działdowie, gdzie pomimo sędziwego wieku, działał aktywnie w Towarzystwie Powstańców, Wojaków i Inwalidów Wojennych. Do końca swoich dni nie rozstawał się z konfederatką za srebrnymi paskami, oraz z wielką dumą nosił mundur weterana powstania. Zmarł 18 sierpnia 1930 r. i w takim też stroju został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Działdowie.