Śliwiński Antoni (1897-1940) – urodził się 27 lipca 1897 r. w Cebulowie. Major WP i dowódca 91 Dywizjonu Pancernego, który w dniach 28-30 marca 1939 r. został przetransportowany koleją do rejonu Sierpca, gdzie został podporządkowany dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. W czasie wojny obronnej z Niemcami dywizjon zajmował pozycje na lewym skrzydle obrony linii Lidzbark-Działdowo, w lesie niedaleko Zielunia. 1 września 1939 r. jego żołnierze po krótkiej walce niedaleko Mroczna wzięli do niewoli dwóch żołnierzy niemieckich i zdobyli motocykl. 2 września 1939 r. jego dywizjon zajął pozycję niedaleko Żuromina, zaś 3 i 4 września dywizjon wspierał walki w okolicach Petrykóz i w kierunku Kuczborka. W trakcie odwrotu wojsk polskich wzięty przez sowietów do niewoli i osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 r. został zamordowany w Charkowie, a jego szczątki pochowane zostały na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Piatichatkach. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.