Sarnecki Ignacy ps. Kruk (1929-2017) – urodził się 26 maja 1929 r. w Zieluniu. Od 1944 r. żołnierz AK, a następnie żołnierz Batalionu „Znicz” dowodzonego przez Pawła Nowakowskiego, działającego w okolicach Lidzbarka, Brodnicy i Nowego Miasta Lubawskiego w oddziałach Stanisława Balli, Stefana Sarneckiego (brat) i Franciszka Wypycha. W październiku 1945 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy PUBP w Działdowie i osadzony w więzieniu. Tam był wielokrotnie torturowany. Po podpisaniu dokumentu lojalnościowego wobec organów bezpieczeństwa, został wypuszczony na wolność. Z uwagi na niewywiązywanie się ze współpracy z działdowskim PUBP, ponownie aresztowany i osadzony w mławskim areszcie. Po ucieczce z aresztu  wrócił do oddziału. W marcu 1947 r. został ranny w zasadzce przygotowanej przez funkcjonariuszy UBP i przewieziony do szpitala więziennego przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Po procesie sądowym skazany na karę śmierci i z tym wyrokiem przesiedział w więzieniu do marca 1951 r. Po zwolnieniu z uwagi na bardzo zły stan zdrowia został przymusowo skierowany do osiedlenia się w Wałbrzychu. Tam, w 1963 r., uzyskał stopień Ratownika Wodnego I Klasy. W 1969 r. założył Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe na ziemi wałbrzyskiej. Był również trenerem sekcji lekkoatletycznej KS „Szczyt” Boguszów i pierwszym trenerem pływackim osób niewidomych w Polsce. W 2010 r. został wyróżniony tytułem „Zasłużony dla Powiatu Wałbrzyskiego”. Zmarł 25 sierpnia 2017 r. w Wałbrzychu.