Pruszyński, ew. Ursyn Pruszyński, Stanisław Napoleon, h. Rawicz (1857-1929) – urodził się 8 września 1857 r. w Paryżu. Absolwent szkoły realnej w Salzburgu. W latach 1975-1876 studiował budownictwo na wiedeńskiej politechnice i pracował jako urzędnik w magistracie. Od 1877 r., jako kadet, rozpoczął służbę wojskową w 4 pułku ułanów w Monasterzyskach, a w 1885 r. ukończył wiedeńską Szkołę Sztabu Generalnego. Po awansie na oficera skierowany do sztabu 17 Brygady Kawalerii, a następnie do sztabu arcyksięcia Rudolfa. W latach 1886-1888 wielokrotnie przebywał potajemnie na terytorium Rosji w celach wywiadowczych. W 1888 r. został zatrzymany przez władze carskie pod zarzutem szpiegostwa i osadzony na dwa miesiące w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Po uwolnieniu został przydzielony do 2 pułku dragonów, w którym dość szybko awansował. Już jako rotmistrz został przeniesiony w maju 1894 r. do 7 pułku dragonów na stanowisko pierwszego adiutanta inspektora remontów końskich. W latach 1894-1902 dowodził szwadronem dragonów na terenie Czech. W 1902 r. awansował do stopnia majora, a następnie, w 1906 r., do stopnia podpułkownika, w 3 pułku dragonów. W 1909 r. objął dowództwo 13 pułku ułanów, awansując do stopnia pułkownika. W 1913 r. został dowódcą 17 Brygady Kawalerii w Wiedniu, a rok później otrzymał awans do stopnia generała majora. Uczestnik działań pierwszowojennych, m. in. pod Kraśnikiem, Lublinem oraz Płockiem. Od 10 kwietnia do 11 listopada 1915 r. pełnił funkcję dowódcy 2 Dywizji Kawalerii. W latach 1916-19 18 r. pełnił kolejno funkcje komendanta obwodowego w Generalnym Gubernatorstwie Wojskowym w Zamościu, „generała przydzielonego” do C.K. Komendy Generalnego Gubernatora w Królestwie Polskim, zastępcy  generalnego gubernatora, inspektora oddziałów zapasowych Dowództwa Wojskowego „Praga”, inspektora kawalerii w Dowództwach Wojskowych w Temesvár, Hermannstadt i Koszycach. 1 grudnia 1918 r. został przeniesiony w stan spoczynku, ale już 16 lipca 1919 r. został przyjęty do Wojska Polskiego z zachowanym stopniem i wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Etapowego Wołkowysk i, m. in. dowódcy 8 Dywizji Strzelców w armii gen. Hallera, dowodząc styczniu 1920 r. dowodził Grupą Operacyjną WP Frontu Pomorskiego, która zajęła tereny dawnej ziemi chełmińsko-michałowskiej, w tym Grudziądza, Brodnicy, Lidzbarka i Działdowa. 1 kwietnia 1920 r. awansował do stopnia generała porucznika i przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Grudziądzu i tu doczekał awansu do stopnia  generała dywizji z dniem 26 października 1923 r. Zmarł 2 listopada 1929 r. w tym mieście i tu pochowany. Odznaczony Orderem Żelaznej Korony III klasy, Orderem Leopolda III klasy z Mieczami, Krzyżem Żelaznym I i II klasy, Wielką Wstęgą z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa. Opublikował: Die japanische Wehrmacht. 2 Aufl. (1904), Japanische Berichte über die Kämpfe die zur Einnahme des Landfestigungen von Port-Artur fuhrten. Vebers. (1909) i Die Kämpfe auf der Insel Sachalin während des Russisch-Japanischen Krieges. Nach russischen und japanischen Quellen (1910).