Plackowski Jan (1893-1972) – urodził się 15 września 1893 r. w Skokowie. W 1914 r. uzyskał maturę w poznańskim gimnazjum i w tym samym roku podjął studia prawnicze oraz ekonomiczne na Uniwersytecie Berlińskim, a następnie, od 1921 r.,  na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1915-1918 służył w wojsku niemieckim. Po powrocie do Poznaia organizował   oddziały powstańcze i podjął służbę w Armii Wielkopolskiej. Jako dowódca kompanii walczył z Niemcami pod Kąkolowem i Lesznem. Uczestniczył również w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.  w październiku 1920 r. został oddelegowany na Górny Śląsk do Dowództwa Obrony Powstania. 19 sierpnia 1921 r. został zwolniony z wojska w randze porucznika rezerwy łączności ze starszeństwem i powrócił do Poznania, gdzie kontynuował przerwane studia. Tu udzielał się również społecznie Od 4 marca 1927 r. do 4 września 1931 r. pełnił funkcję starosty działdowskiego, później, od 5 września 1931 r. (faktycznie od 5 października) do 24 sierpnia 1933 starosty kobryńskiego (faktycznie do 7 października), a następnie od 25 sierpnia 1933 r. (a faktycznie od 17 listopada) do września 1939 r. starosty cieszyńskiego. Członek–założyciel i kierownik Okręgu Śląskiego Związku Obrony Kresów Zachodnich. W czasie okupacji niemieckiej był dwukrotnie aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku (1940 r.) i na Szucha w Warszawie (1943 r.). Uczestnik powstania warszawskiego. Po wojnie pracował w fabryce rękawiczek w Świdniku, a potem pełnił funkcję naczelnika Okręgowego Urzędu Likwidacyjnego w Bielsku. Zmarł 6 sierpnia 1972 r. w Bielsku-Białej.W 1952 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 sierpnia 1972 r. w Bielsku-Białej i tam został pochowany.