Państwowe Seminarium Nauczycielskie w Działdowie – zainicjowane zostało przez Komitet Mazurski w Warszawie jesienią 1919 r. Jego organizację zlecono dr. Rudolfowi Theifertowi. 27 kwietnia 1920 r. R. Theifert skontaktował się w tej sprawie z Centralą Plebiscytową Komitetu Warszawskiego w Olsztynie, ale z uwagi na warunki miejscowe (brak lokalu) i polityczne (najazd bolszewicki) do organizacji placówki nie doszło, zaś on sam zrezygnował z misji. Po ustaniu działań wojennych Zrzeszenie Plebiscytowe Ewangelików-Polaków w Warszawie nakłoniło ks. Ewalda Lodwicha ze Szczytna do podjęcia ponownej próby zorganizowania seminarium. W kwietniu 1921 r. ks. E. Lodwich został mianowany przez Kuratorium Okręgu Szkolnego na dyrektora przyszłego Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Działdowie i rozpoczął jego organizację, z uwagi na brak innego lokum,  w budynku szkoły powszechnej w Działdowie. Rozpoczęcie roku szkolnego, planowane na 1 września 1921 r. zostało jednak przesunięte o miesiąc. Seminarium z założenia miało mieć charakter koedukacyjny i wyznaniowy, ale z uwagi na to, że państwowe ustawy szkolne nie przewidywały placówek wyznaniowych, zrezygnowano z tego ostatniego pomysłu. Pierwszy egzamin dojrzałości odbył się w 1926 r., zaś do chwili jego rozwiązania szkołę ukończyły 203 osoby. Dyrektorami byli: Rudolf Teichert (1919-1920) Ewald Lodwich (1921-1923) i Józef Biedrawa (1923-1936). Absolwenci szkoły otrzymywali uprawnienia do nauczania w publicznych i prywatnych szkołach powszechnych. Przestało istnieć w 1936 r.