Leliwa-Roycewicz Henryk (1898-1990) – urodził się 30 lipca 1898 r. w Janopolu. Pułkownik WP. W sierpniu 1939 r. jego 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich wchodzący w skład Nowogrodzkiej Brygady Kawalerii, a w którym pełnił funkcję dowódcy 2 szwadronu, w randze rotmistrza, stacjonował w Ciborzu. Wraz z pułkiem przeszedł jego cały szlak bojowy, walcząc m. in. w bitwie pod Krasnobrodem. W czasie jednego ze starć z sowietami został ranny i wzięty do niewoli, z której uciekł. Od 1941 r. działał czynnie jako oficer IV Rejonu AK. W czasie powstania warszawskiego dowodził batalionem „Kiliński”. W 1949 r. został skazany za działalność niepodległościową na 6 lat więzienia. W 1956 r. oczyszczony z zarzutów. Srebrny medalista olimpijski w jeździectwie drużynowym z Berlina, trener jeździecki i rzeczoznawca koni. Zmarł 18 czerwca 1990 r. w Warszawie i pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W 1990 r. awansowany do stopnia pułkownika. Jest patronem Zespołu Szkół Sportowych nr 70 w Warszawie. Odznaczony m. in. Orderem Wojennym Virtuti Militari, Orderem Odrodzenia Polski Polonia Restituta i Krzyżem Walecznych.