Kościół pw. św. Wojciecha w Lidzbarku – Zbudowany ok. 1350 r. Został on jednak splądrowany w czasie najazdów Litwinów oraz wojny polsko-krzyżackiej w 1410 r. Wg kroniki Jana Długosza sprawcy grabieży z rozkazu księcia Witolda sami musieli postawić szubienicę i się na na niej powiesić. W latach 1629, 1655 i 1702 był grabiony przez Szwedów, a w 1746 r. spłonął doszczętnie. Na dawnych fundamentach pobudowano nową, murowaną świątynię, która została oddana do użytku w 1752 r. i przetrwała w takim kształcie do dziś. W czasie wojen napoleońskich świątynia została ponownie złupiona i zniszczona. Gruntowny remont kościoła przeprowadzono w latach 1879-1880. Odrestaurowano wtedy ołtarze, położono nową posadzkę oraz postawiono murowane ogrodzenie. W 1904 r. zakupiono organy w oprawie neoklasycznej, które wykonali August Terletzki i Edward Wittek z Elbląga. W okresie 1905-1908 kościół ponownie poddano renowacji. Pomalowane zostało wnętrze świątyni oraz przeprowadzono remont wieży. W trakcie I wojny światowej wojska rosyjskie złupiły kościół, a rok później  wojska niemieckie zburzyły sklepienie w bocznej kaplicy, szukając tam ukrytej broni. Kolejnych zniszczeń dopuścili się bolszewicy w 1920 r. W latach 1925-1927 ponownie przeprowadzono gruntowną renowację kościoła. Pomalowano wnętrze, wymieniono okna, naprawiono wieżę, odnowiono ołtarze i ławki oraz wstawiono bramę kościelną. Zainstalowano też nowe dzwony wykonane w firmie A. Bregosza z Włocławka. We wrześniu 1939 r. kościół został zamknięty, a duchownych aresztowano. Zarekwirowano też trzy kościelne dzwony, żelazne ogrodzenie i księgi parafialne. W marcu 1940 r. do parafii przeniesiony został z Wąpierska nowy proboszcz, ks. Alfons Tissler. Kapłan ten odnowił świątynię, w tym ołtarze, ławki i organy. Istotne renowacje przeprowadzono dopiero w latach 1980-1987, kiedy to odnowiono ołtarz główny, ołtarze boczne, odrestaurowano wieżę kościelną i zainstalowano na niej nowe, zasilane elektrycznie dzwony oraz pobudowano kaplicę, plebanię i postawiono nowe ogrodzenie. Ponadto poddano renowacji i rozbudowie organy, którymi zajął się organmistrz Kazimierz Urbański z Bydgoszczy. 22 kwietnia 2004 r. uroczyście wprowadzono do kościoła relikwie św. Wojciecha. Obecnie jest to budowla murowana z cegły i otynkowana. Od północy znajduje się dobudowana w 1959 r. zakrystia, a od strony zachodniej czworoboczna wieża, zwieńczona hełmem baniastym z latarnią pokrytą blachą. W niszy na wieży stoi posąg Matki Bożej z XVI w. Dwuspadowy dach świątyni pokryty jest dachówką. Nawa jest prostokątna z dwiema kaplicami w formie transeptu, nakryta pozornym drewnianym sklepieniem kolebkowym o spłaszczonym łuku. W ołtarzu głównym znajdują się rzeźby św. Wojciecha, św. Piotra i św. Pawła, obraz Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z Dzieciątkiem, zasłaniający rzeźbę Chrystusa ze św. Tomaszem. W prawym ołtarzu bocznym znajdują się obrazy: św. Anny Samotrzeć, przysłaniany okolicznościowo obrazami Matki Bożej Częstochowskiej, Matki Bożej Fatimskiej lub Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Wawrzyńca, natomiast w lewym obraz Męki Pańskiej, przysłonięty obrazem przedstawiającym postać Jezusa i św. Stanisława z Piotrowinem. Ołtarz w prawej kaplicy zawiera płaskorzeźbę Trójcy Świętej, natomiast w lewej Matki Bożej Łąkowskiej z Dzieciątkiem. Stara część zakrystii nakryta jest sklepieniem krzyżowym. Wyposażenie pochodzi z drugiej połowy XVIII w. Są to: konfesjonał i rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego. Chór muzyczny pochodzi z XIX w., zaś wyroby zlotnicze, czyli barokowa monstrancja i monstrancja promienista z XVII w., kielich rokokowy i cynowe świeczniki z XVIII w.