Kościół pw. św. Jakuba Apostoła w Białutach – pierwszy, nieistniejący, drewniany kościółek, zbudowany został w XIV w. i wtedy również powstała parafia pw. św. Jakuba. W 1578 r. świątynia została przejęta przez ewangelików, którzy założyli przy niej szkołę, ale upór i konsekwencja rodu Narzymskich i parafian doprowadziły w 1593 r. do przywrócenia w Białutach parafii katolickiej i odzyskania kościoła. W 1610 r. wzniesiono nową, drewnianą świątynię, a w 1700 r. kolejną, której konsekracji dokonał w 1713 r. biskup płocki Ludwik Bartłomiej Załuski. W połowie XIX w. kościół popadł w ruinę, dlatego zdecydowano się go zamknąć, a na jego miejscu pobudować nowy, murowany. Obecny kościół powstał w 1884 r. i wzniesiono go w stylu neogotyckim z czerwonej cegły ceramicznej na kamiennym cokole, a pod okapem dachu zwieńczono elewację ceglanym fryzem. Jego salowy korpus usytuowany jest na planie prostokątnym z niższym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium od wschodu i kwadratową wieżą od zachodu, zakończoną stożkowym dachem z trójkątnymi szczytami. Dach dwuspadowy, pokryty dachówką, a ściany prezbiterium opięte są skarpami. Nawę kościoła przykryto drewnianym stropem, a nad wielobocznie zamkniętym prezbiterium założono sklepienie krzyżowo-żebrowe. Chór drewniany, wysunięty w stronę nawy, oparty jest na czterech słupach. W 1885 r. zainstalowano na nim dziewięciogłosowe organy mechaniczne, wykonane przez Juliusza Witta z Gdańska. Wyposażenie świątyni pochodzi z czasów jej budowy. W ołtarzu głównym umieszczono naturalnej wielkości figurę patrona świątyni Jakuba Apostoła Większego. W ołtarzach bocznych również znajdują się naturalnej wielkości rzeźby przedstawiające Jezusa z Sercem Gorejącym i Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Zachowano również cenne zabytki z wcześniejszej świątyni: ambona, chrzcielnica, konfesjonał i szafa w zakrystii. Zabytkowy charakter ma też granitowa średniowieczna kropielnica. Krzyż ołtarzowy wykonano w Fabryce Wyrobów Galwanicznych Norblina w Warszawie. Na wieży w 1922 r. zainstalowano trzy dzwony ufundowane przez Józefa i Helenę Draheimów, właścicieli dóbr w Białutach. Po pierwszej wojnie światowej Białuty znalazły się w granicach Rzeczypospolitej. Kościół nie został zniszczony w czasie II wojny, a jego wyposażenie ocalało dzięki proboszczowi i ofiarnym parafianom.