Kiedacz Zbigniew (1911-1944) – urodził się 11 września 1911 r. w Drohobyczu. Podpułkownik dyplomowany WP. W lipcu 1939 r. wyznaczony został na stanowisko I oficera informacyjnego w randze porucznika Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, gen. bryg. W. Andersa która od marca przebywała w rejonie Płocka. 8 sierpnia 1939 r. jego brygada została przeniesiona z Sierpca w rejon Lidzbarka do przygotowania Pozycji Lidzbarskiej. 1 września 1939 r. broniła pozycji przed niemiecką 217 Dywizją Piechoty gen. mjr. Richarda Baltzera, a w kolejnych dniach osłaniała zachodnie skrzydło pod Lidzbarkiem. 4 września wykonała udany odciążający atak na Petrykozy. Po przełamaniu polskiej obrony pod Mławą rozpoczęła odwrót w kierunku Płocka. W kampanii wrześniowej przeszedł cały szlak bojowy brygady i Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Andersa po Węgry. Wzięty do niewoli sowieckiej i osadzony w Szepietówce, skąd zbiegł, najpierw do Rumunii, a następnie do Francji. Tam wstąpił do Armii Polskiej. 3 maja 1940 r. otrzymał awans na rotmistrza. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski udał się jako ochotnik do ZSRR, by zameldować się swemu byłemu dowódcy gen. W. Andersowi i wraz z nim współtworzyć Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Od stycznia do kwietnia 1942 r. pełnił funkcję szefa Wydziału I w Oddziale II Dowództwa Armii Polskiej w ZSRR. Jako dowódca 15 Pułku Ułanów Poznańskich w składzie 2 Korpusu walczył we Włoszech. Poległ 23 października 1944 r. w Civitelli di Romagna. Obecnie pochowany na cmentarzu w Bolonii.