9 maja 1688 r. – zmarł w Poczdamie urodzony 16 lutego 1620 r. w Cölln (obecnie część Berlina) Friedrich Wilhelm von Hohenzollern, elektor brandenburski i książę pruski w latach 1640-1688, nazwany Wielkim Elektorem. W młodości odebrał wszechstronne wykształcenie, władał doskonale językiem francuskim, polskim i łaciną. Za główny cel swojej polityki obrał wzmocnienie władzy monarszej i uzyskanie pełnej suwerenności państwa na arenie międzynarodowej. 6 października 1641 r. złożył w Warszawie hołd lenny królowi polskiemu Władysławowi IV, ostatni w związkach prusko-polskich, 4 grudnia 1651 r. zreorganizował Tajną Radę, czyniąc ją najwyższym organem administracyjnym dla całego państwa, co doprowadziło faktycznie do wprowadzenia rządów gabinetowych. Kolejnym krokiem było ustanowienie w czasie trwających wojen komisariatów wojennych, których kompetencje dotyczyły zaopatrywania wojska oraz ściągania podatków, przekształconych w czasie pokojów w urzędy lokalnej administracji. Z czasem przejęły one rolę stanów w sprawach nakładania i ściągania podatków. Oprócz komisarzy wojennych, dla każdej prowincji ustanowił namiestników, będących jej najwyższymi urzędnikami. Było ich łącznie 5 i obejmowali funkcję w Prusach Książęcych, Pomorzu Zachodnim, Magdeburgu, hrabstwach Kleve-Mark i w Minden. Przejmowali oni często większość kompetencji instytucji stanowych na podlegających sobie terenach. Ta centralizacja władzy miała dość ujemne następstwa dla rozwoju gospodarczego miast pruskich, w tym Działdowa. W 1644 r. wystawił pierwszą w historii tego państwa armię liczącą na początku 7800 żołnierzy, a pod koniec jego życia osiągnęła liczbę 30 tys. żołnierzy. Podczas potopu szwedzkiego, czyli II wojny północnej, opowiedział się za Szwecją a 17 stycznia 1657 r. uznał się za wasala Karola Gustawa. Podczas bitwy warszawskiej udzielił Karolowi Gustawowi posiłków w liczbie 8 500 żołnierzy, a w tym samym roku, wymógł na Polsce podpisanie traktatów welawsko-bydgoskich, na mocy których Prusy Książęce uzyskiwały suwerenność aż do wymarcia Hohenzollernów. 28 czerwca 1675 r., w bitwie pod Fehrbellin, w trakcie trwania wojny szwedzko-brandenburskiej, jego wojsko odniosło spektakularne zwycięstwo. Po tej bitwie nadano mu przydomek Wielkiego Elektora, a jego armię  okrzyknięto niezwyciężoną.