9 czerwca 1751 r. – urodził się w Lidzbarku Jan Onufry Gorczyczewski, ksiądz katolicki. W latach 1760–1767 studiował w Kolegium Jezuickim w Grudziądzu, a po ich ukończeniu wstąpił do nowicjatu w Krakowie. W latach 1770–1773 studiował filozofię w Kolegium Jezuickim w Kaliszu, po ukończeniu którego uczył poetyki i retoryki w kolegium wschowskim. W roku 1775 otrzymał w Poznaniu święcenia kapłańskie. Wkrótce potem Komisja Edukacji Narodowej powołała go do nauczania w kaliskich szkołach historii powszechnej, prawa i nauki moralnej. W 1783 r. otrzymał doktorat, a następnie stanowisko prefekta szkół w tym mieście. Ponadto otrzymał członkostwo kaliskiej Izby Administracyjnej, a w latach 1807–1809 był sędzią tamtejszego Sądu Apelacyjnego. W międzyczasie został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie. W latach 1809-1812 był rektorem gimnazjum w Poznaniu, starając się o zachowanie jego polskiego charakteru, ale pozbawiony został tego stanowiska z powołaniem na nadzorcę szkół w tym mieście. W 1814 r. objął stanowisko cenzora czasopism i książek publikowanych w departamencie poznańskim. Zmarł 9 października 1823 r. w Poznaniu. Do historii literatury przeszedł jako autor przekładów z języka francuskiego, zaś drobne utwory ogłaszał w czasopismach: „Mrówka Poznańska”, „Nowy Pamiętnik Warszawski”, „Pamiętnik Warszawski”, „Tygodnik Wileński”.