8 września 1991 r. – zmarł w Skórzewie urodzony 22 września 1907 r. w Tarnobrzegu Kazimierz Michał Krasoń. W 1928 r. zdał maturę, po której ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 15 sierpnia 1931 r. awansowany został do stopnia podporucznika ze starszeństwem i wcielony do 20 pułku piechoty w Krakowie. Tu otrzymał stanowisko dowódcy plutonu. 22 lutego 1934 awansowany został do stopnia porucznika ze starszeństwem i przeniesiony do 84 pułku piechoty w którym pełnił funkcję adiutanta III baonu, a następnie dowódcy kompanii. W czasie kampanii wrześniowej dowodził 7 kompanią strzelecką 3 batalionu 84 pp., walcząc w obronie Modlina. Po kapitulacji twierdzy został wzięty do niewoli i skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie, z którego pod koniec października 1939 r. został zwolniony. W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracji. W marcu 1941 r. został komendantem Obwodu Armii Krajowej Tarnobrzeg i otrzymał awans do stopnia kapitana. W marcu 1943 r. został schwytany przez Niemców i osadzony w mieleckim więzieniu. Stąd, w nocy z 29 na 30 marca 1943 r. został uwolniony przez żołnierzy oddziału „Jędrusie”. Po tym zdarzeniu skierowany został do Komendy Obwodu AK Tarnobrzeg. Jesienią 1944 r. przyjechał do Lublina i wstąpił do prosowieckiego WP. Służył jako dowódca kompanii w 7 dywizji piechoty 2 Armii., następnie jako pomocnik szefa wydziału operacyjnego, a od 25 kwietnia 1945 r. jako oficer operacyjny sztabu 7 DP. 29 grudnia 1945 r. awansowany został do stopnia podpułkownika piechoty i otrzymał przydział do sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, gdzie pełnił funkcję szefa wydziału. 4 grudnia 1947 r. został mianowany szefem sztabu Poznańskiego Okręgu Wojskowego, a po awansie do stopnia pułkownika piechoty, szefem sztabu 1 Korpusu Piechoty w Wałczu z jednoczesnym pełnieniem obowiązków jego dowódcy. 12 grudnia 1949 r. został aresztowany przez Informację Wojskową i osadzony w bydgoskim więzieniu. Tam był torturowany w trakcie śledztwa. 28 listopada 1950 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Bydgoszczy na 8 lat więzienia po zarzutem rzekomej współpracy z Niemcami. 1 marca 1951 r. podczas rozprawy apelacyjnej wyrok podwyższono do 10 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w Potulicach i Koronowie. 15 października 1955 r. wyszedł na wolność w ciężkim stanie zdrowia. 15 maja 1957 r. został zrehabilitowany w wyniku wznowionego postępowania. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari V klasy.