6 listopada 1267 r. – zmarł na Śląsku urodzony na zamku Osternohe niedaleko Norymbergii Poppo von Osterna. W 1228 r. wstąpił do zakonu krzyżackiego. W 1233 r. jako wysłannik wielkiego mistrza przebywał na terenie Prus, ale na stałe związał się z tym terenem dopiero w 1239 r. W 1240 r. został obrany mistrzem krajowymi pełnił tę funkcję do 1242 r. oraz, po przerwie związanej z wyjazdami dyplomatycznymi, przygotowując ewentualny zaciąg rycerstwa austriackiego na wyprawę przeciwko Pomorzanom, od 1244 r. do 1247 r.  W 1247 r. zrezygnował z urzędu i opuścił Prusy. W 1253 r. został obrany wielkim mistrzem zakonu i wrócił na teren Prus. W 1254 r. uzyskał wsparcie króla Czech Ottokara II dla krucjaty na terenie Sambii, zakończonej, pod jego wodzą, w 1255 r., spektakularnym sukcesem. W tym okresie założony został na terenie byłej osady pruskiej Królewiec. Nie widział powodu, by w tym okresie walczyć z Prusami zamieszkującymi tereny przy granicy z Mazowszem, a zatem również na terenie obecnego powiatu działdowskiego, ponieważ tym zajmować się powinien mistrz krajowy. Widząc, że zakonowi grozi rozłam, udał się do Rzymu i w obecności papieża latem 1256 r. zrezygnował z urzędu. Po rezygnacji z urzędu udał się ponownie do Prus, ale nie zrezygnował z funkcji dyplomatycznych. Dzięki niemu 24 lipca 1256 r. doszło do rozejmu miedzy Świętopełkiem, a Przemysłem I w Kcyni. Zmarł 6 listopada 1267 r. na Śląsku. Pochowany w kościele pw. św. Jakuba we Wrocławiu, obok Henryka II Pobożnego.