5 lutego 1895 r. – urodził się Romuald Sidorski, pułkownik dyplomowany piechoty ze starszeństwem WP. Od połowy 1934 r. do 1937 r. dowódca III batalionu 32 pp. stacjonującego w Działdowie, a następnie zastępca dowódcy 33 pp. w Łomży. Latem 1939 r. przeniesiony do sztabu Armii „Poznań” na stanowisko szefa Oddziału I i tę funkcję pełnił w trakcie kampanii wrześniowej. Po kapitulacji Warszawy wzięty niewoli niemieckiej i do 1945 r. przebywał w obozie jenieckim na terenie Niemiec. Po powrocie do kraju przystępuje do służby wojskowej. 3 października 1950 r. zatrzymany i uwięziony przez wojskowe służby wewnętrzne pod zarzutem szpiegostwa. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, z dnia 29 maja 1952 r. został skazany na karę 12 lat więzienia. Po procesie więziony na Mokotowie, a następnie we Wronkach. Ze względu na stan zdrowia wynikający z bicia w trakcie śledztw, zwolniony z więzienia w marcu  1955 r. Zmarł 28 lutego 1956 r. Pośmiertnie uniewinniony i zrehabilitowany. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Medalem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie).