27 stycznia 1894 r. – urodził się w Olkuszu Włodzimierz Brayczewski, podpułkownik dyplomowany piechoty ze starszeństwem WP. Od 1 września 1931 r., po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy. Od 7 czerwca 1934 r. do 31 sierpnia 1935 r. dowódca III batalionu 32 pp. stacjonującego w Działdowie. W trakcie kampanii wrześniowej dowódca 14 pułku piechoty we Włocławku. Po kapitulacji Warszawy wstąpił w szeregi Służby Zwycięstwu Polski, ps. Pejcz. Aresztowany przez Niemców 7 listopada 1939 r. przebywał kolejno w oflagach: II C Woldenberg, VII A Murnau i IX C Molsdorf. Po uwolnieniu przez wojska alianckie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, w których od 31 sierpnia 1946 r. pełnił funkcję II zastępcy kwatermistrza 2 Korpusu Polskiego. Po demobilizacji wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyż Niepodległości i Medalem Międzysojuszniczym „Médaille Interalliée. Zmarł 12 maja 1947 r. i pochowany został na cmentarzu Northwich Cemetery Cheshire.