27 października 1982 r. – zmarł w Koszalinie urodzony 11 maja 1899 r. w Cepnie Bolesław Kowalski, ps. Gołąb. W latach 1906-1914 pracował jako nauczyciel w Chełmoniach i Drzycimiu, zaś w latach 1914-1917 pracował i uczył się zawodu modelarza-formiarza metalowego w Odlewni Żelaza w Mniszku oraz uczęszczał do Szkoły Budowy Maszyn w Grudziądzu. W 1917 r. został powołany do służby w armii niemieckiej, z której zdezerterował. W 1918 r. został delegatem Rady Robotniczej Wojskowej w Grudziądz-Świdnica. Od 27 grudnia 1918 r. uczestnik powstania wielkopolskiego w zgrupowaniu wojskowym „Czarnego”, a następnie w Toruńskim Pułku Strzelców. Za udział w powstaniu został odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości. Od lutego 1919 r. do marca 1921 r. służył w szeregach pułku piechoty w Gnieźnie. W 1921 r. został funkcjonariuszem Straży Celnej i skierowany do Szkoły Straży Celnej w Wieluniu. Od maja 1922 r. do września 1927 r. pełnił służbę jako strażnik celny, a następnie jako kierownik placówki Straży Celnej w m. Nogat, powiat Grudziądz. Po przeformowaniu struktur ochrony granic został kierownikiem placówki Straży Granicznej w latach 1927-1928 w Rybnie. W 1933 r. uległ wypadkowi. Członek Związku zachodniego. We wrześniu 1939 r. jako żołnierz WP walczył przeciwko Niemcom w obronie Grudziądza, a następnie w obronie Warszawy. Szlak bojowy zakończył w Brześciu nad Bugiem. W latach 1939-1943 ukrywał się w okupowanej Warszawie, a następnie wstąpił do oddziału partyzanckiego Armii Ludowej dowodzonego przez „Jura”. W 1944 r. powrócił do Warszawy i wstąpił do Armii Krajowej. Uczestnik powstania warszawskiego (I Obwód „Radwan” (Śródmieście) – zgrupowanie „Chrobry II” – kompania rezerwowa). 30 września 1944 r. został awansowany do stopnia starszego sierżanta. Po upadku powstania przebywał jako jeniec w Stalagu 318 (344) Lamsdorf, następnie w Stalagu VII A Moosburg. Po wyzwoleniu z obozu walczył w oddziale zwalczającym bawarski Wehrwolf. W 1946 r. został dowódcą III kompanii w Oddziale Wojskowym Coy Camp nr 145. 13 października 1946 r. powrócił do Polski. W latach 1950-1964 pracował w Koszalińskim Przedsiębiorstwie Obrotu Surowcami Włókienniczymi i Skórzanymi. Członek koszalińskiego ZBOWiD-u. Będąc w stanie spoczynku, otrzymał awans do stopnia podporucznika.