26 października 1954 r. – zmarł w Warszawie urodzony 11 stycznia 1906 r. w Werbie Eugeniusz Konopacki. Ukończył szkołę średnią w Kowlu. Dwukrotnie podejmował studia, po raz pierwszy w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a po raz drugi na Uniwersytecie Warszawskim, ale ich nie ukończył i podjął pracę w Stowarzyszeniu Kupców Polskich. W latach 1930–1931 służył w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, a w 1935 r. w czasie ćwiczeń promowany został do stopnia podporucznika rezerwy artylerii. W czasie kampanii wrześniowej walczył jako dowódca baterii w 28 pułku artylerii lekkiej, pod Wieluniem, nad Widawką, pod Cyrusową Wolą i w obronie Modlina. Po kapitulacji twierdzy został wzięty do niewoli niemieckiej i skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie. Po zwolnieniu powrócił do Warszawy i rozpoczął działalność konspiracyjną. W czasie powstania warszawskiego dowodził harcerskim batalionem „Wigry” i IV baonem „Dzik”. 18 sierpnia 1944 r. otrzymał awans do stopnia kapitana.  Po upadku powstania, ranny dostał się do niewoli niemieckiej i skierowany został do oflagu Fallingbostel, a następnie do Bergen-Belsen, Gross-Born, Sandbostel i Lubeka. Po wyzwoleniu przez wojska alianckie służył w PSZ we Włoszech i Wielkiej Brytanii. W 1948 r. powrócił do kraju i zatrudnił się jako urzędnik w Zrzeszeniu Prywatnego Handlu i Usług w Warszawie. Odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.