23 grudnia 1910 r. – urodził się w Pęchcinie Jan Tadeusz Wyrzykowski. W 1931 r. zdał maturę w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie. W latach 1932-1933 powołany został do służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie., a w 1936 r., w trakcie ćwiczeń promowany został do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem. W tym samym roku otrzymał dyplom magistra prawa na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie kampanii wrześniowej walczył w szeregach 32 pp. m. in. pod Modlinem. Po upadku twierdzy dostał się do niewoli i skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie. 16 października 1939 r. został zwolniony i wrócił do Ciechanowa, a następnie wyjechał do Warszawy i rozpoczął działalność konspiracyjną w szeregach Związku walki Zbrojnej. Od kwietnia 1942 r. przeszedł do Batalionów Chłopskich i do 1944 r. pełnił funkcję komendanta II Okręgu Warszawa Województwo. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, po upadku którego opuścił miasto i udał się do Grojca. Jesienią tego roku został kierownikiem politycznym SL „Roch” w Podokręgu „Wkra”. Po wojnie został wcielony do prosowieckiego wojska i służył w 33 pp. na terenie Sudetów. W latach 1946–1948 był radnym WRN w Warszawie i redagował „Gazetę Ludową”. Aresztowany przez funkcjonariuszy UBP i skazany na 3 lata więzienia za działalność na szkodę państwa. Po zwolnieniu z więzienia dokończył aplikację i w 1956 r. został adwokatem. Odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Grunwaldu III kl., Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Partyzanckim i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Zmarł 9 marca 1978 r. w Ciechanowie. Pośmiertnie zrehabilitowany w 1989 r. i odznaczony Krzyżem BCH.