2 października 1921 r. – urodził się w Warszawie Tadeusz Jędrzejewski. Maturę uzyskał w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Od 1936 r. działał w Związku Harcerstwa Polskiego, będąc w 1939 r. drużynowym 99. Warszawskiej Drużyny Harcerzy. W czasie kampanii wrześniowej jako ochotnik, walczył w szeregach III batalionu 32 pułku piechoty, odnosząc ranę w okolicach Działdowa. W czasie okupacji niemieckiej działał w podziemnym harcerstwie. W 1940 r. związał się z Zadrugą, w strukturach Kadry Polski Niepodległe, która w 1943 r. została włączona w struktury AK. W lecie 1943 r. Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty. Do lutego 1944 r. walczył w partyzantce w rejonie Łuków-Siedlce, a następnie w Kedywie KG AK. W czasie powstania awansował do stopnia podporucznika i walczył na Woli, Starym Mieście, a także w Śródmieściu Południowym.  Po upadku powstania trafił do niewoli hitlerowskiej. Po wojnie, od 1946 r. w redakcji „Tygodnika Ilustrowanego” i „Zrywu”. Po likwidacji pisma pracował w poznańskim Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Pod koniec 1947 r. wstąpił do PPR, następnie do PZPR. Z tej partii wystąpił w 1981 r. W latach 1950-1960 pracował w Agencji Publicystyczno-Informacyjnej, zaś w latach kolejnych w Polskim Radiu, w redakcji programu „Głos Mazowsza”. W 1981 r. przeszedł na emeryturę. Odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim i Odznaką pamiątkową Zgrupowania „Radosław”. Zmarł 14 października 1992 r. w Warszawie.