2 lutego 1975 r. – zmarł w Łodzi urodzony 1 października 1899 r. w Warszawie Tadeusz Stanisław Kierst. W Warszawie ukończył gimnazjum, a od 1916 r. został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. 17 października 1919 r., po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty został mianowany podporucznikiem piechoty. Służył kolejno: na stanowisku dowódcy kompanii w 21. pp. „Dzieci Warszawy”, adiutanta pułku i dowódcy szkolnej kompanii podoficerskie. 10 stycznia 1921 r. otrzymał awans do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem, zaś 1 stycznia 1928 r. do stopnia kapitana. 8 kwietnia 1935 r. został dowódcą batalionu w 84. pp. w Pińsku. 1 stycznia 1936 r. otrzymał stopień majora piechoty. W czasie kampanii wrześniowej dowodził II batalionem 84. pp. i walczył m. in w obronie Modlina. Po upadku twierdzy wzięty do niewoli niemieckiej i skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie. 25 października 1939 r. został aresztowany z dwoma innymi oficerami pułku pod zarzutem złego traktowania jeńców wziętych do niewoli 15 września 1939 r. w okolicach Leszna. I osadzony w płockim więzieniu. W czerwcu 1941 r. został uniewinniony przez niemiecki sąd wojskowy i skierowany do Oflagu II C Woldenberg, gdzie przebywał do wyzwolenia. W 1946 r. wrócił do kraju i podjął pracę zarobkową w Łodzi. Działał aktywnie w miejskim oddziale ZBOWiD-u. W  1970 r. awansował do stopnia podpułkownika. Odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi.