17 sierpnia 1916 r. – urodził się w Płocku Stefan Bronarski, ps. Liść, Roman. W 1937 r. zdał maturę w płockiej Szkole Ćwiczeń i Gimnazjum im. Władysława Jagiełły, a następnie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy w Pułtusku. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył jako cywil w obronie Warszawy. Od 1940 r. żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej a następnie Narodowych Sił Zbrojnych. Wiosną 1944 r., po połączeniu się części NSZ z AK, został dowódcą Kedywu Inspektoratu i Obwodu Płockiego AK w stopniu podporucznika. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wkroczeniu armii sowieckiej na Mazowsze, zgodnie z rozkazem Inspektora Płocko-Sierpeckiego AK Michała Tomczaka, zajął się organizacją samoobrony w powiatach: płońskim, sierpeckim i płońskim. Latem 1946 r. został dowódcą utworzonej przez siebie  11. Grupy Operacyjnej NSZ, współpracując ściśle m. in z Batalionem ROAK „Znicz”, dowodzonym przez Pawła Nowakowskiego, i Obwodem ROAK „Mewa”. W październiku 1947 r. przeprowadził reorganizację oddziałów bojowych, zasilając je żołnierzami z rozwiązanych oddziałów ROAK. Jego rola w działaniach bojowych była już w tym okresie znacznie ograniczona. W celu rozpracowania jego grupy Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie rozpoczął przeciwko niemu działania operacyjne o kryptonimie „Mordercy”. Przypadkiem lub na skutek donosu funkcjonariusze PUBP w Płońsku weszli w posiadanie jego warszawskiego adresu i 26 września 1948 r. dokonali aresztowania. 3 lipca 1950 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. W czasie pobytu w więzieniu był głodzony i brutalnie torturowany. Wyrok wykonano przez rozstrzelanie 18 stycznia 1951 r. w więzieniu mokotowskim.