16 lutego 1620 r. – urodził się w Cölln (obecnie część Berlina) Friedrich Wilhelm von Hohenzollern, elektor brandenburski i książę pruski w latach 1640-1688. Za główny cel polityki obrał wzmocnienie władzy monarszej i uzyskanie pełnej suwerenności państwa na arenie międzynarodowej. 6 października 1641 r. złożył w Warszawie hołd lenny królowi polskiemu Władysławowi IV, ostatni w związkach prusko-polskich, 4 grudnia 1651 r. zreorganizował Tajną Radę, czyniąc ją najwyższym organem administracyjnym dla całego państwa, ustanowił w czasie trwających wojen komisariaty wojenne, których kompetencje dotyczyły zaopatrywania wojska oraz ściągania podatków, przekształconych w czasie pokojów w urzędy lokalnej administracji. Z czasem przejęły one rolę stanów w sprawach nakładania i ściągania podatków. Dla każdej prowincji ustanowił namiestników, będących jej najwyższymi urzędnikami. Taka centralizacja władzy miała dość ujemne następstwa dla rozwoju gospodarczego miast pruskich, w tym Działdowa. Podczas bitwy warszawskiej udzielił Karolowi Gustawowi posiłków w liczbie 8 500 żołnierzy, a w tym samym roku wymógł na Polsce podpisanie traktatów welawsko-bydgoskich, na mocy których Prusy Książęce uzyskiwały suwerenność aż do wymarcia Hohenzollernów. 28 czerwca 1675 r., w bitwie pod Fehrbellin, w trakcie trwania wojny szwedzko-brandenburskiej, jego wojsko odniosło spektakularne zwycięstwo. Po tej bitwie nadano mu przydomek Wielkiego Elektora. Zmarł w 9 maja 1688 r. w Poczdamie.