13 listopada 1962 r. – zmarł w Warszawie urodzony 30 grudnia 1881 r.w Święcianach Wiktor Thommée. W 1900 r. ukończył szkołę realną w Petersburgu, a następnie, w 1903 szkołę oficerską w tym mieście i otrzymał awans do stopnia podporucznika z przydziałem do 124 Woroneskiego Pułku Piechoty. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905, a po niej i po rekonwalescencji z uwagi na odniesienie ran (awans na porucznika, a następnie na stopień sztabskapitana), podjął studia w Wyższym Instytucie Handlowym w Charkowie, ale go nie ukończył. W latach 1912-1914 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. Od 17 lipca 1914 r. dowodził najpierw kompanią, a następnie batalionem w 276 pułku piechoty w stopniu kapitana. W 1916 r. otrzymał stanowisko adiutanta sztabu XXXXVIII Korpusu na Froncie Rumuńskim i awans do stopnia podpułkownika, a 25 września 1918 r. został oficerem operacyjnym. 9 listopada 1918 r. otrzymał funkcję pełniącego obowiązki szefa sztabu Wojska Polskiego, następnie kwatermistrza, 1-go oficera sztabu i p.o. szefa sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich dowodzonej przez gen. Lucjana Żeligowskiego. Od czerwca 1919 r. jako pułkownik pełnił funkcję szefa sztabu 10 Dywizji Piechoty WP, a następnie: szefa Oddziału III Sztabu Frontu Południowo-Zachodniego, Frontu Mazowieckiego i 1 Armii. 17 czerwca 1920 r. objął dowództwo 28 pułku Strzelców Kaniowskich, a następnie XIX i XX Brygady Piechoty. 10 sierpnia 1921 r. został szefem sztabu Okręgu Generalnego „Brześć”, a 20 października 1922 r. I oficerem sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. W 1923 r.  ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a w 1924 r. w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych i awansowany do stopnia generała brygady. 15 sierpnia 1924 r. powierzono mu dowodzenie 15 Dywizją Piechoty w Bydgoszczy. Od 24 listopada 1934 r. do 16 lutego 1938 r. był dowódcą Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu, po czym do 1 września 1939 r. dowodził Okręgiem Korpusu nr IV w Łodzi. Po wybuchu wojny z Niemcami objął dowództwo Grupy Operacyjnej „Piotrków”, przemianowanej na Grupę Operacyjną gen. Thommée, wchodzącej w skład Armii „Łódź” a 7 września objął dowództwo nad Armią „Łódź”. Po nieudanej próbie przebicia się do Warszawy skierował swoje wojsko do Twierdzy Modlin i przejął jej obronę. 29 września 1939 r. zdecydował się na poddanie twierdzy z uwagi na brak amunicji, żywności, wody i lekarstw. Wraz z żołnierzami trafił do punktu zbiorczego w Działdowie, z którego wyszedł, mimo oferty niemieckiej opuszczenia obozu oddanym do jego dyspozycji samochodem, zgodnie z przyrzeczeniem, jako jeden z ostatnich. Do 1945 r. przebywał w kilku obozach jenieckich. Od kwietnia 1945 r. podjął służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. W 1947 r. wrócił do kraju i zamieszkał w Toruniu. Mimo przyjęcia na ewidencję wojskową, nie otrzymał emerytury. Pod koniec życia mieszkał w Gdyni, pracując jako dozorca domu. Interwencja marszałka Konstantego Rokossowskiego spowodowała, że otrzymał swoje przedwojenne mieszkanie w Warszawie i emeryturę generalską. W 1964 r. awansowany pośmiertnie na stopień generała dywizji. Odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i Złotą Odznaką Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia. Jego nazwisko noszą ulice w Bydgoszczy i Modlinie. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.