18 stycznia 1951 r. – zostali straceni  w Warszawie:

• urodzony 11 września 1916 r. w Żychowie Wiktor Stryjewski, ps. Cacko, Wyrwicz, Zbyszko. Jako żołnierz 32 Pułku Piechoty walczył w kampanii wrześniowej, a w czasie okupacji niemieckiej działał w szeregach AK. Aresztowany w lutym 1946 r. przez UB za zabicie sowieckiego żołnierza gwałcącego Polkę. Po ucieczce z więzienia dołączył do oddziału ROAK „Mewa”, dowodzonego przez Leona Ziółkowskiego ps. Lis. Brał czynny udział w atakach na posterunki MO, m. in. w Zawidzu, Strzegowie, Rościszewie, Łęgu i Gralewie. Dowodził osobiście w ataku na posterunek MO w Lidzbarku. 12 sierpnia 1947 r. wziął udział w bitwie z oddziałami służb bezpieczeństwa pod Okalewem, w której zginęło 14 funkcjonariuszy UB i MO. W październiku 1947 r. dołączył do 11. Grupy Operacyjnej NSZ i w stopniu sierżanta dowodził jednym z patroli bojowych w okolicach Sierpca, Płońska i Płocka, a następnie działał w okolicach Lidzbarka i Brodnicy, rozbijając posterunki MO i biorąc udział w akcjach ekspropriacyjnych, m. in. w Gralewie, Bieżuniu, Nowym Świecie, Kamieniu Kotowym i Staroźrebach. 8 lutego 1949 r. aresztowany przez UB po bitwie we wsi Gałki. 3 lipca 1950 r., po okrutnych torturach, wyrokiem WSR został skazany na 38-krotną karę śmierci z pozbawieniem praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze wraz z przepadkiem mienia. Jego symboliczny grób znajduje się w Kwaterze na Łączce na warszawskich Powązkach;
• urodzony 27 stycznia 1910 r. w Warszawie Stefan Majewski, ps. Szczepan, Ekscelencja. W latach 1936-1939 był klerykiem Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Od 1941 r. działał w konspiracji i zajmował się między innymi redagowaniem oraz kolportażem prasy podziemnej. W 1943 r. rozpoczął służbę w AK, pełniąc od listopada 1943 r. do kwietnia 1944 r. obowiązki Delegata Rządu na powiat sierpecki. Po zakończeniu okupacji niemieckiej został członkiem oddziału ROAK Franciszka Majewskiego „Słonego”, walcząc na terenie województwa warszawskiego, również w okolicach Działdowa i Lidzbarka, a następnie wszedł w skład sztabu 11 Grupy Operacyjnej NSZ 23 Okręgu NZW pod dowództwem Stefana Bronarskiego „Liścia”, gdzie pełnił funkcję szefa Informacji i Propagandy. Latem 1947 r. zagrożony aresztowaniem, wyjechał najpierw do Wrocławia, a stamtąd do Krakowa. 11 października 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy UBP i przewieziony do Warszawy. 3 lipca 1950 r. został skazany po torturach na karę śmierci;
• urodzony 17 sierpnia 1916 r. w Płocku Stefan Bronarski, ps. Liść, Roman. W 1937 r. zdał maturę w płockiej Szkole Ćwiczeń i Gimnazjum im. Władysława Jagiełły, a następnie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy w Pułtusku. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. walczył jako cywil w obronie Warszawy. Od 1940 r. żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej a następnie Narodowych Sił Zbrojnych. Wiosną 1944 r., po połączeniu się części NSZ z AK, został dowódcą Kedywu Inspektoratu i Obwodu Płockiego AK w stopniu podporucznika. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wkroczeniu armii sowieckiej na Mazowsze, zgodnie z rozkazem Inspektora Płocko-Sierpeckiego AK Michała Tomczaka, zajął się organizacją samoobrony w powiatach: płońskim, sierpeckim i płońskim. Latem 1946 r. został dowódcą utworzonej przez siebie  11. Grupy Operacyjnej NSZ, współpracując ściśle m. in z Batalionem ROAK „Znicz”, dowodzonym przez Pawła Nowakowskiego, i Obwodem ROAK „Mewa”. W październiku 1947 r. przeprowadził reorganizację oddziałów bojowych, zasilając je żołnierzami z rozwiązanych oddziałów ROAK. Jego rola w działaniach bojowych była już w tym okresie znacznie ograniczona. W celu rozpracowania jego grupy Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie rozpoczął przeciwko niemu działania operacyjne o kryptonimie „Mordercy”. Przypadkiem lub na skutek donosu funkcjonariusze PUBP w Płońsku weszli w posiadanie jego warszawskiego adresu i 26 września 1948 r. dokonali aresztowania. 3 lipca 1950 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. W czasie pobytu w więzieniu był głodzony i brutalnie torturowany.