10 kwietnia 1935 r. – urodził się w Rumianie Jerzy Tynecki. W latach 1952-1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim, a w 1969 r. uzyskał tam tytuł doktora nauk humanistycznych, a w 1977 r. habilitował się. Do 1882 r. pracował na stanowisku adiunkta w Zakładzie Literatury Nowożytnej Instytutu Filologii Polskiej UŁ, a następnie, do 1988 r., na stanowisku kustosza i starszego kustosza dyplomowanego w Oddziale Zbiorów Specjalnych. Od 1988 r. pracował w Oddziale Prac Naukowych – w Pracowni Słownika pracowników książki polskiej. 3 stycznia 1992 r. zginął w wypadku w Łodzi. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Publikacje: Inicjacje mistyka: rzecz o Tadeuszu Micińskim (1976), Inspiracje neoromantyzmu w literaturze i historiografii polskiej (1979), Łódź: dzieje miasta, tom I do 1918 r. red. B. Baranowski (1980) – współautor, Światopogląd pozytywizmu: wybór pism (1996) – pośmiertnie. Jego artykuły publikowane były w wielu czasopismach naukowych.