10 czerwca 1954 r. – zostali zastrzeleni (lub odebrali sobie życie) przez żołnierzy grupy operacyjnej KBW i funkcjonariuszy PUBP w miejscowości Będzymin niedaleko Żuromina

• urodzony 14 grudnia 1921 r. w Zimolzie koło BIeżunia Kazimierz Dyksiński, ps. Kruczek. Od października 1945 r. żołnierz oddziału Leona Ziółkowskiego „Lisa” w ramach Batalionu ROAK „Znicz” dowodzonego przez Pawła Nowakowskiego, działającego w okolicach Lidzbarka, Brodnicy i Nowego Miasta Lubawskiego. 17 lipca 1946 r., po umowie dotyczącej obszarów działań oraz żołnierzy (wymiana oddziałów oraz pojedynczych żołnierzy z poszczególnych oddziałów) między dowództwem Batalionu „Znicz” i dowództwem Obwodu „Mewa” jego oddział wszedł w skład Obwodu ROAK „Mewa”. 3 stycznia 1947 r. został aresztowany wraz z Apolinarym Rybickim szefem Rejonu III Obwodu ROAK „Mewa” przez funkcjonariuszy PUBP w Sierpcu. 8 stycznia 1947 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na sesji wyjazdowej w Sierpcu skazał obu konspiratorów na karę śmierci. Tego samego dnia obaj uciekli z aresztu dzięki pomocy jednego z funkcjonariuszy MO współpracującego z ROAK. Po ucieczce dołączył do oddziału Franciszka Majewskiego. W lutym 1947 r., podobnie jak jego wielu kolegów z jego oddziału, wszedł w skład 11. Grupy Operacyjnej NSZ, dowodzonej przez por. Stefana Bronarskiego i został zastępcą dowódcy Rejonu II Tadeusza Kosobudzkiego. W lutym 1949 r. po rozbiciu 11. Grupy Operacyjnej NSZ podporządkował się dowódcy oddziału NZW Stanisławowi Derkusowi. Po schwytaniu Stanisława Derkusa w trakcie bitwy z funkcjonariuszami PUBP wspieranymi przez żołnierzy KBW dołączył do oddziału Mieczysława Dziemieszkiewicza i przebywał w nim przez kilka miesięcy. Od początku 1950 r. był intensywnie poszukiwany przez funkcjonariuszy powiatowych urzędów w Mławie i Sierpcu. 10 czerwca 1954 r. został zastrzelony (lub odebrał sobie życie)  przez żołnierzy grupy operacyjnej KBW i funkcjonariuszy PUBP w miejscowości Będzymin niedaleko Żuromina. 20 marca 2017 r. odznaczony pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
• urodzony 31 stycznia 1918 r. Leon Malicki, ps. Zygmunt, , żołnierz oddziału Leona Ziółkowskiego „Lisa” w ramach Batalionu ROAK „Znicz” dowodzonego przez Pawła Nowakowskiego, działającego w okolicach Lidzbarka, Brodnicy i Nowego Miasta Lubawskiego. 17 lipca 1946 r., po umowie dotyczącej obszarów działań oraz żołnierzy (wymiana oddziałów oraz pojedynczych żołnierzy z poszczególnych oddziałów) między dowództwem Batalionu „Znicz” i dowództwem Obwodu „Mewa” jego oddział wszedł w skład Obwodu ROAK „Mewa”. Dołączył do oddziału Franciszka Majewskiego. W lutym 1947 r., podobnie jak jego wielu kolegów z jego oddziału, wszedł w skład 11. Grupy Operacyjnej NSZ, dowodzonej przez por. Stefana Bronarskiego. 12 lipca 1947 r. brał udział w zasadzce na funkcjonariuszy MO i UB w lesie pod Okalewem. Aresztowany 27 stycznia 1948 r. przez PUBP Rypin, ale 30 stycznia 1948 w czasie konwojowania go do WUBP w Bydgoszczy udało mu się zbiec na stacji PKP w Sierpcu i ukrywał się. Od 1950 r. do 1954 r. ukrywał się, m. in. dołączając do poszukiwanych kolegów z byłych oddziałów: Stanisława Żurawskiego i Kazimierza Dyksinskiego. 10 czerwca 1954 r. został zastrzelony (lub odebrał sobie życie) przez żołnierzy grupy operacyjnej KBW i funkcjonariuszy PUBP w miejscowości Będzymin niedaleko Żuromina. 20 marca 2017 r. odznaczony pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.