1 kwietnia 1902 r. – urodził się w Petersburgu Józef Mackiewicz, pisarz i publicysta. Od 1907 r. mieszkał w Wilnie. Jako uczeń szóstej klasy gimnazjum wziął ochotniczo udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1923–1939 pracował w wychodzącym w Wilnie „Słowie”, w 1936 r. zamieścił cykl reportaży poświęconych swojej podróży po ziemi działdowskiej. W maju 1943 r. na polecenie władz AK wziął udział jako obserwator ekshumacji zwłok oficerów polskich w Katyniu. Od stycznia 1945 r. przebywał w Rzymie. Publikował w „Kulturze” i „Wiadomościach”. Od 1947 r. do 1955 r. przebywał w Londynie, a od 1955 r. do 1985 r. w Monachium, gdzie 31 stycznia 1985 r. zmarł. Ważniejsze dzieła: Bunt rojstów (1938), Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów z przedmową gen. Władysława Andersa (1948), Droga donikąd (1955), Karierowicz (1955), Kontra (1957), Sprawa pułkownika Miasojedowa (1962), Zwycięstwo prowokacji (1962), Lewa wolna (1965), Nie trzeba głośno mówić (1969), W cieniu krzyża (1972). Pośmiertnie: Katyń. Zbrodnia bez sądu i kary (1997).