III batalion 32 pułku piechoty, ew. 5 Batalion Strzelców 32 pułku piechoty WP – stacjonował w Działdowie od 4 lipca 1921 r. do 1 września 1939 r. Do dyspozycji miał dwa poligony, ze strzelnicą w Malinowie i w Księżym Dworze. 8 sierpnia 1939 r. batalion już jako V Batalion Strzelców 32 pułku piechoty o kryptonimie „Zbigniew”, dowodzony przez mjra Piotra Peruckiego, został oddany pod komendę dowódcy Nowogrodzkiej Brygady Kawalerii gen. Władysławowi Andersowi i zajmował pozycje obronne na linii Lidzbark–Działdowo. 1 września 1939 r. żołnierze batalionu po raz pierwszy starli się z Niemcami w trakcie zwiadu w rejonie Filic i Burkatu. 2 września na rozkaz gen. Władysława Andersa batalion opuścił stanowiska obronne i rozlokował się na linii Gnojno–Łążek, przechodząc do dyspozycji 20 DP dowodzonej przez płk. Andrzeja Wilhelma Lawicz-Liszkę. Batalion walczył m. in. pod Szydłowem i Płockiem oraz na linii Bugo-Narew (tu dołączyły plutony „lidzbarskie” wycofujące się wraz z Nowogrodzką Brygadą Kawalerii gen. Andersa) w rejonie Wieliszewa. Po przegranej bitwie na linii Topolina–Poniatów-Wieliszew (13 września), w której poległo ok. 300 żołnierzy polskich, ocalała część batalionu udała się w kierunku Warszawy. Główny trzon batalionu z dowódcą mjr. P. Peruckim udał się wraz z Grupą Operacyjną Kawalerii  gen. W. Andersa do Wiązowni, a następnie na południe kraju, walcząc m. in. w rejonie Chełma, Majdana i Zamościa (zajętego przez wojska sowieckie 26 września). Tam ocaleni po walkach z Niemcami żołnierze działdowskiego batalionu poddali się żołnierzom sowieckim, kończąc w ten sposób swój szlak bojowy.