Haller von Hallenburg Józef, h. Haller (1873-1960) – urodził się 13 sierpnia 1873 r. w Jurczycach, generał broni Wojska Polskiego. 4 października 1918 r. Komitet Narodowy Polski powierzył mu dowództwo nad formującą się armią polską. Na mocy układu z 28 września 1918 r. Błękitna Armia została uznana przez państwa Ententy za samodzielną, sojuszniczą i jedyną współwalczącą armię polską. Do czerwca 1919 r., wraz całym sprzętem, armia została przetransportowana do Polski, w większości tranzytem kolejowym przez Niemcy, a także drogą morską przez Gdańsk. Generał przybył do Warszawy 21 kwietnia 1919 r. i tam otrzymał tytuł Honorowego Obywatela. W maju i czerwcu 1919 r. uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej. 15 czerwca 1919 r. został mianowany dowódcą Frontu Południowo-Zachodniego na wypadek wojny z Niemcami, a w październiku 1919 r. dowódcą Frontu Pomorskiego, utworzonego w celu pokojowego i planowego zajęcia Pomorza, przyznanego Polsce na mocy ustaleń Traktatu Wersalskiego. Zgodnie z planem przejmowanie ziem pomorskich rozpoczęło się 18 stycznia 1920 r. od przejęcia Torunia przez oddziały 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty. Poszczególne miejscowości, m. in. Działdowo i Lidzbark (7 lutego), przejmowano od wycofujących się wojsk niemieckich do 11 lutego 1920 r. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji i osiedlił się na stałe w Londynie, gdzie zmarł 4 czerwca 1960 r. 23 kwietnia 1993 r. jego prochy spoczęły w krypcie w kościele garnizonowym św. Agnieszki w Krakowie. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, w tym  Orderami: Orła Białego i Virtuti Militari.