de Macra, ew. Makray, Makrai, Benedictus, ew. Benedek, Benedykt  (ok. 1360- po 1421) –  urodził się ok. 1360 r. na terenie obecnej Rumunii. W latach 1383-1387 studiował w Pradze, uzyskując tytuł mistrza (magister) W 1390 r. wykładał astronomię na uczelni wiedeńskiej. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych XIV w. wyjechał na dalsze studia, najpierw do Paryża, a następnie do Padwy. Po powrocie ze studiów zajął się polityką, popierając Władysława Durazzo w konflikcie z Zygmuntem Luksemburskim. W 1403 r. został z rozkazu Zygmunta Luksemburskiego uwięziony, ale dość szybko uwolniony dzięki interwencji  sorbońskich uczonych. Od tej pory służył wiernie władcy jako dyplomata. W latach 1412–1413 był odpowiedzialny jako subarbiter za wszelkie dokumenty związane ze sporem polsko-krzyżackim, w którym arbitrem był Zygmunt Luksemburski. W marcu 1413 r. przebywał na terenie obecnego powiatu działdowskiego, badając  m. in. granicę mazowiecko-krzyżacką, ponieważ książęta mazowieccy występowali w tym sporze jako sprzymierzeńcy Polski. Objechał odcinek (fossatę) przy wsiach, począwszy od Gnojna, przez Krępę, Lemrzmo (Lewiczyn), Uniszki, Janowiec Kościelny, Leśniewo, Moszczono, ew. Moszczonowo lub Krajewo. Był również ważnym doradcą Zygmunta Luksemburskiego na soborze w Konstancji w latach 1414–1418. Zmarł po 1421 r.