Budrakiewicz Włodzimierz (1903-2000) – urodził się 18 listopada 1903 r. w Turzcu. Pułkownik WP. W trakcie kampanii wrześniowej jako rotmistrz pełnił funkcję dowódcy 4 szwadronu 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich, wchodzącego w skład Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez gen. Władysława Andersa. Jego pułk stacjonował najpierw w okolicach Lidzbarka, a następnie w rejonie Sierpca. 26 września został ranny w bitwie pod Broszkami i trafił do niewoli sowieckiej, z której uciekł i osiedlił się Nowym Targu. W czasie okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu. Od początku 1944 r. walczył w oddziale partyzanckim dowodzonym przez kapitana Juliana Zapałę, ps. Lampart, zaś we wrześniu tego roku został mianowany zastępcą dowódcy 1 pułku strzelców podhalańskich AK i awansowany do stopnia majora. Po wojnie ujawnił się i pozostał w wojsku, służąc w 3 Samodzielnej Brygadzie Pancernej w Opolu, a następnie, jako zastępca dowódcy 6 Drezdeńskiego pułku czołgów. W 1947 r. został zdemobilizowany i podjął pracę w Hucie Małapanew w Ozimku, w której pracował do przejścia na emeryturę w 1968 r. Zmarł  18 lutego 2000 r. i pochowany został w Nowym Targu. Odznaczony m. in. Orderem Virtuti Militari V klasy.