Billewicz Gustaw (1907-1944) – urodził się 25 sierpnia 1907 r. w Summie. Po zakończeniu I wojny światowej zamieszkał w Warszawie. Uczył się najpierw w Gimnazjum im. Władysława Giżyckiego, a od września 1922 r. w Korpusie Kadetów w Modlinie, gdzie w 1927 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (przemianowanej w 1928 r. na Szkołę Podchorążych Artylerii). 15 sierpnia 1929 r. został promowany do stopnia podporucznika artylerii z przydziałem do 18. pułku artylerii polowej (przemianowanego w 1932 r. na 18. Pułk artylerii lekkiej) w Ostrowi Łomżyńskiej (obecnie Ostrów Mazowiecka). 1 października 1934 r. został przeniesiony do 16. pułku artylerii lekkiej w Grudziądzu już w stopniu porucznika ze starszeństwem i pełnił obowiązki dowódcy baterii. W czasie kampanii wrześniowej, pełniąc funkcję adiutanta 16. pułku artylerii lekkiej, wchodzącego w skład 16 Dywizji Piechoty, po walkach nad Bzurą, przedostał się przez Puszczę Kampinoską do Modlina, gdzie od 21 września 1939 roku był adiutantem I dywizjonu 16 pułku artylerii lekkiej. Po kapitulacji twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej i został skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie (Gefangenenlager Soldau-Illowo-Mlawa). Po zwolnieniu w październiku 1939 r. wrócił do Warszawy i jeszcze w tym roku wszedł w skład tzw. sztabu dywersji Dowództwa Głównego Służby Zwycięstwu Polski, zaś nieco później do Polskiej Organizacji Zbrojnej. Po scaleniu POZ z Armią Krajową dowodził do wybuchu powstania XI Zgrupowaniem w 4 Rejonie Obwodu Śródmieście WSOP Okręgu Warszawa AK. W czasie powstania dowodził batalionem Chrobry I. 13 sierpnia 1944 r. otrzymał awans do stopnia majora i dowództwo Zgrupowania „Kuba – Sosna”. W trakcie walk został ciężko ranny i 11 września 1944 r. zmarł w szpitalu przy ul. Mokotowskiej 55. Odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. i Krzyżem Walecznych (dwukrotnie).