Baran Józef, ew. Chrząszczyński, ps. „Lucjan” (1899-1969) – urodził się 18 marca 1899 r. w przysiółku Königsberg k. Woli Zarczyckiej. W 1921 r. ukończył III kurs rezerwowy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu i został skierowany na praktykę dowódczą do 4. dywizjonu artylerii ciężkiej, po której został awansowany do stopnia podporucznika. 1 kwietnia 1923 r. awansował do stopnia porucznika ze starszeństwem i do 1939 r. służył w 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu. W trakcie służby w Toruniu awansowany do stopnia kapitana. W czasie kampanii wrześniowej walczył m. in. w obronie Modlina dowodząc 2 baterią 8 pułku artylerii lekkiej. Po kapitulacji twierdzy został skierowany do obozu jenieckiego Gefangenenlager Soldau-Illowo-Mlawa w Działdowie i przebywał w nim do października 1939 r. W październiku 1939 r. został uwolniony i zamieszkał w Leżajsku. W czasie okupacji niemieckiej działał w Organizacji Wojskowej Stronnictwa Narodowego, przekształconej w późniejszym okresie w Narodową Organizację Wojskową. 16 maja 1941 r. został przez Gestapo i osadzony w przemyskim więzieniu z którego w czerwcu zbiegł. Do końca 1942 r. ukrywał się we wsi Maleniska, a następnie w Łosicach. Tam podjął pracę pod nazwiskiem Zakrzewski i został komendantem Okręgu IVC Rzeszowskiego Narodowych Sił Zbrojnych. Jeszcze w tym samym roku powrócił w szeregi NOW i po scaleniu z Armią Krajową otrzymał funkcję oficera artylerii w komendzie podokręgu Rzeszów AK. W styczniu 1945 r. został na krótko komendantem miasta w Leżajsku, ale zagrożony aresztowaniem przez NKWD przeszedł do konspiracji obejmując funkcję szefa sztabu Okręgu Rzeszowskiego NSZ. W czerwcu 1945 r. wyjechał do Koszalina, unikając w ten sposób aresztowania i pod nazwiskiem Józef Chrząszczyński podjął pracę w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym na stanowisku inspektora osadnictwa wojskowego, a po jego rozwiązaniu w Związku Samopomocy Chłopskiej. Tu wstąpił do Stronnictwa Ludowego, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, pełniąc funkcję wiceprezesa Powiatowego Zarządu ZSL w Koszalinie. Tu, od 1950 r., organizował struktury Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Koszalinie. Opracował przewodniki: Koszalin, Mielno i okolice i Koszalin i okolice. W 1964 r. przeszedł na emeryturę i awansowany do stopnia majora. Odznaczony m.in. Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1957), Krzyżem Partyzanckim (1958), Złotą Odznaką PTTK (1959), Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego (1966) oraz Honorową Odznaką za Zasługi dla Województwa Koszalińskiego (1967), a pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 29 kwietnia 1969 r. w Koszalinie.