von Balk Hermann (?-1239) – urodził się na terenie Dolnej Saksonii. W 1189 r. wstąpił do zakonu krzyżackiego. W 1230 r., jako mistrz krajowy Prus z nadania wielkiego mistrza zakonu Hermanna von Salza, przybył do Nieszawy, a następnie założył pierwszą osadę krzyżacką, Toruń. 28 grudnia 1233 r. wydał przywileje lokacyjne dla Torunia i Chełmna, a następnie dla Radzynia Chełmińskiego, Kwidzyna, Kowalewa Pomorskiego Grudziądza i Brodnicy. W 1234 r. zorganizował wyprawę przeciwko Prusom, w którym wzięło udział rycerstwo polskie i niemieckie zakończone zwycięstwem. W trakcie jego rządów Krzyżacy nie dokonywali  zbrojnych podbojów terenu obecnego powiatu działdowskiego, chociaż niewykluczony był ich udział w wyprawach rycerstwa mazowieckiego i polskiego przeciwko Sasinom. W 1237 r. został również mistrzem krajowym Zakonu Kawalerów Mieczowych i doprowadził do zjednoczenia obu zakonów. Jego polityka była związana z chęcią podboju wszystkich ziem pruskich, w czym był nadzwyczaj skuteczny. Pod koniec 1238 r., nękany chorobami, zrezygnował z piastowanych urzędów. Zmarł 5 marca 1239 r. w Würzburgu.