13 stycznia 2014 r. – zmarł w Sławnie urodzony 15 sierpnia 1924 r. w Grudziądzu Andrzej Różycki, h. Doliwa, ps. Kania. Do czerwca 1940 r. mieszkał we Wlewsku. W latach 1940-1942 r. mieszkał w Legowicach i tam ukończył tajne gimnazjum. Aresztowany w łapance, a następnie osadzony w obozie przymusowym w Warszawie. Po ucieczce z obozu ukrywał się w Sacinie. Tam nawiązał kontakt z oddziałem AK i uczęszczał na kurs podoficerski. 30 sierpnia 1944 r. oddział, w którym walczył, został rozbity pod Brudziewicami. Nie utracił kontaktu z AK i wziął udział jako przewodnik VI Brygady Kawalerii AK w marszu na Kielecczyznę. Jesienią 1944 r. dwukrotnie przebywał w Zieluniu, nawiązując współpracę z komendantem obwodu działdowskiego AK Pawłem Nowakowskim. W styczniu 1945 r. przyjechał do Lidzbarka i wstąpił do Milicji Obywatelskiej, równocześnie tworząc grupę samoobrony przed sowietami. Pod koniec lipca 1945 r. zastał aresztowany przez funkcjonariuszy UBP. Po ucieczce z aresztu, wspólnie ze Stanisławem Ballą i Franciszkiem Wypychem, utworzyli oddział samoobrony, podlegający Pawłowi Nowakowskiemu, dowódcy Batalionu „Znicz”, działającego na w okolicach Lidzbarka, Brodnicy i Nowego Miasta Lubawskiego. Po sformowaniu kompanii ROAK został dowódcą II plutonu i odpowiadał za wywiad i kontrwywiad. W 1947 r. ujawnił się  i podjął studia na SGGW w Warszawie. Po ich ukończeniu pracował w leśnictwie Darłowo, a następnie w Żukowie. W 1992 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 13 stycznia 2014 r. w Sławnie.