Sienkiewicz Henryk Adam Aleksander Pius, h. Oszyk, ps. Litwos (1846-1916) – urodził się 5 maja 1846 r. w Woli Okrzejskiej, polski publicysta, nowelista i powieściopisarz. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1905). W 1899 r., pracując nad kulminacyjną sceną powieści Krzyżacy (1900), najprawdopodobniej przebywał w Ciborzu, chociaż oficjalne badania nad jego biografią nie dają takiej pewności. Z listu do Antoniego Wodzińskiego (17 kwietnia 1898 r.), wynika, że planował wyjazdy do Gdańska, Malborka i Działdowa, a stamtąd na pola Grunwaldu, ale nic o realizacji tych planów nie wiadomo. Ważniejsze dzieła: Janko Muzykant (1878), Latarnik (1881), Ogniem i mieczem (1884), Potop (1886), Pan Wołodyjowski (1888), Rodzina Połanieckich (1894), Quo vadis (1896), Krzyżacy (1900), W pustyni i w puszczy (1912). W 1900 r. otrzymał jako dar od społeczeństwa polskiego majątek w Oblęgorku, gdzie założył ochronkę dla bezdomnych dzieci. Kawaler francuskiej Legii Honorowej, doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1900), honorowy obywatel Lwowa. Zmarł 15 listopada 1916 r. w Vevey i został tam pochowany. W 1924 r. prochy H. Sienkiewicza sprowadzono do Polski i złożono uroczyście w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie.