Kościół pw. św. Mikołaja w Wielkim Łęcku – pierwszy, nieistniejący, drewniany powstał w XV w., W okresie reformacji  świątynia została przekazana protestantom. W 1609 r. właściciel dóbr łęckich, Maciej Rywocki, postanowił ją protestantom odebrać. Najpierw zwrócił się w tej sprawie do księcia pruskiego Jana Zygmunta Hohenzollerna, potem do króla polskiego Zygmunta III Wazy. Nic nie załatwiwszy, zorganizował zajazd i z pomocą okolicznej katolickiej szlachty przepędził ewangelickiego pastora i broniących go pruskich rajtarów, zajął świątynię i doprowadził do jej wyświęcenia przez przedstawicieli biskupa chełmińskiego Wawrzyńca Gembińskiego. Kościół przez wieki niszczał. W 1904 r., budowlę rozebrano, ponieważ groził zawaleniem. Obecny, neobarokowy kościół pw. św. Mikołaja, pobudowany w miejsce poprzedniego, pochodzi z lat 1914–1918. Jest on murowany z cegły na kamiennej podmurówce i otynkowany. Sklepienia nawy łękowe, wykonane z malowanych desek. Dach pokryty dachówką karpiówką. Chór wykonano w konstrukcji drewnianej i wsparto na filarach. Organy we współczesnej oprawie neoklasycznej zbudował w 1957 r. Zygmunt Pietrzak. Wyposażenie świątyni pochodzi z okresu budowy, chociaż w 1925 r. przeprowadzono częściową renowację, dokonując naprawy wieży i dachu, zmiany ołtarzy, konfesjonałów i ambony. Zakupiono także dzwon, ponieważ poprzedni został zrabowany przez wojska niemieckie w 1917 r. W okresie okupacji hitlerowskiej zniszczony został krzyż z figurą Chrystusa, bogaty księgozbiór ks. Mosińskiego i księgi parafialne. Z wyposażenia świątyni na szczególną uwagę zasługują barokowe rzeźby aniołów w ołtarzu głównym z XVIII w., gotycka, granitowa kropielnica z XV w. oraz późnobarokowa monstrancja z XVIII w.