Kościół pw. Jezusa Żyjącego w Lidzbarku – zbudowany w 1829 r. Pierwszym pastorem został Edward Larz. W 1864 r. obwód ewangelicki w Lidzbarku zrzeszał 4277 wiernych. W okresie międzywojennym liczba ewangelików na tych terenach znacznie zmalała i do 1939 r. liczyła tylko 300 wyznawców. Po II wojnie światowej kościół Jezusa Żyjącego stał się filią kościoła ewangelickiego w Działdowie. Świątynia jest zbudowana z cegły, otynkowana na planie prostokąta, z dachem dwuspadowym krytym dachówką. Do nawy przylega niewielka, dwukondygnacyjna, czworoboczna wieża, zakończona hełmem. W elewacjach wschodniej i zachodniej znajdują się półkoliście zamknięte otwory okienne. Elewacja południowa jest zamknięta trójkątnym szczytem z trzema półkolistymi oknami. Nad wejściem widnieje napis: Dom Boży. Wewnątrz, wokół nawy, biegną drewniane empory, typowe dla świątyń ewangelickich. Neoklasycystyczny ołtarz jest wzbogacony elementami neobarokowymi pochodzącymi z dawnego kościoła ewangelickiego w Działdowie.