Janaszek Zbigniew Aleksander (1913-1983) – urodził się 20 września 1913 r. w Brodnicy. Podporucznik WP. W trakcie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy 1 plutonu w 1 szwadronie 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich, wchodzącego w skład Nowogródzkiej Brygady Kawalerii dowodzonej przez gen. Władysława Andersa. Jego pułk stacjonował najpierw w okolicach Lidzbarka, a następnie w rejonie Sierpca. 15 września 1939 r. został ranny pod Gończycami i dostał się do niemieckiej niewoli. Najpierw trafił do Stalagu IA Stablak w Królewcu, a następnie do oflagów: XII A Hadamar, IID Gross Born, X B Sandbostel i X C Lubeka. Tam doczekał wyzwolenia w maju 1945 r. W tym jeszcze roku został kierownikiem polskiego obozu „Trawa” w Lubece, a następnie zastępcą komendanta stadniny ogierów w Bad-Orgenhausen i członkiem Misji Wojskowej w Berlinie. Do kraju powrócił latem 1947 r. i trafił do aresztu WUBP w Szczecinie pod zarzutem współpracy z obcym wywiadem. Po wypuszczeniu z aresztu osiedlił się i rozpoczął pracę w Kwidzynie, ale dość szybko został przeniesiony służbowo na stanowisko zastępcy kierownika Państwowego Stada Ogierów w Sierakowie. W 1950 r. został dyrektorem ds. hodowli koni w Nowielicach, a w 1958 r. zastępcą dyrektora w Państwowym Stadzie Ogierów w Łobzie, a w latach 1966-1979 dyrektorem tej placówki. Zmarł 13 września 1983 r. w Łobzie. Odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.