8 października 1892 r. – urodził się w Wandolinie Wiszniowieckiej Ludwik Czyżewski. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. Jako dowódca odcinka zakroczymskiego Fortu I  łączności w randze pułkownika bronił Twierdzy Modlin. Po kapitulacji twierdzy został skierowany do obozu jenieckiego Gefangenenlager Soldau-Illowo-Mlawa w Działdowie, skąd uciekł tuż po osadzeniu. W czasie okupacji niemieckiej działał w organizacjach konspiracyjnych: SZP, ZWZ i AK. W latach 1942-1943 pełnił funkcję komendanta Okręgu AK Łódź, zaś w latach 1943-1944 komendanta Okręgu AK Lwów AK (1943–1944). Po wojnie mieszkał niedaleko Kalisza, a następnie we Wrocławiu. Odznaczony m. in. Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyże Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Signum Laudis – Brązowym Medalem Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej, Złotym Medalem Waleczności i Krzyżem Wojskowym Karola. W 1972 r. awansowany do rangi generała brygady ze starszeństwem przez Prezydenta RP na wychodźstwie. 28 marca 1985 r. zmarł we Wrocławiu. Pochowany w Piotrkowie Trybunalskim.