Markiewicz Marian Adam (1895-1965) – urodził się 8 grudnia 1895 r. w Krakowie. W 1914 r. wstąpił do 2. pp. Legionów Polskich i w walkach pod Hruziatynem został ciężko ranny. Po rekonwalescencji służył w II Brygadzie Legionów Polskich. Internowany w 1918 r. po bitwie pod Rarańczą i wcielony do 80. austriackiego pułku piechoty, który walczył na froncie włoskim i serbskim. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. W latach 1918-1926 był piłkarzem Wisły Kraków i w 1924 r. trzykrotnie reprezentował Polskę w meczach z USA, Finlandią i Węgrami. 1 lipca 1919 r. otrzymał awans do stopnia podporucznika i służył w Dowództwie Okręgu Generalnego Pomorze, zaś od sierpnia 1920 r. walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 20. pp. 21 grudnia 1920 r. otrzymał awans do stopnia porucznika, 1 lipca 1923 r. do stopnia kapitana, a 2 grudnia 1930 r. do stopnia majora piechoty ze starszeństwem. Od 26 marca 1931 r. służył w 71. pp. w Zambrowie na stanowisko dowódcy batalionu, zaś w kwietniu 1934 r. został kwatermistrzem pułku. W kwietniu 1938 r. powrócił do 20. pp. i 19 marca 1939 r. awansował do stopnia podpułkownika. W czasie kampanii wrześniowej od 25 września 1939 dowodził 13 pp. Walczył m. in. w obronie Modlina. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej przebywał w punkcie zbiorczym dla jeńców wojennych w Działdowie. W październiku 1939 r. został zwolniony i udał się do Krakowa, gdzie się ukrywał w okresie okupacji niemieckiej. W lutym 1945 r. został wcielony do prosowieckiego WP i otrzymał funkcję szefa sztabu 7. Łużyckiej Dywizji Piechoty. W 1946 r. zwolniony ze służby i podjął pracę na stanowisku kierownika zaopatrzenia w Krakowskim Zarządzie Aptek. Odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie) i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 14 grudnia 1965 r. w Krakowie.