Jasiński Edward Jan (1897-1945) – urodził się 24 czerwca 1897 r. w Kętach Wadowickich. W latach 1916-1917 walczył po stronie austrowęgierskiej w I wojnie światowej. Od września 1918 r. służył w 8. batalionie Strzelców Bośniacko-Polskich, walcząc na froncie włoskim. W 1919 r. brał udział w formowaniu pułku im. Adama Mickiewicza i wraz z pułkiem skierowany został do Francji. Tam otrzymał awans do stopnia podporucznika. W kwietniu 1919 r. jego pułk został skierowany do kraju. Już jako oficer 52. pp. Strzelców Kresowych wziął udział w walkach na froncie ukraińskim, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, w trakcie której został ciężko ranny. W 1922 r. otrzymał awans do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem. W 1924 r. został skierowany do służby w Korpusie Ochrony Pogranicza. 1 stycznia 1927 r. otrzymał awans do stopnia kapitana piechoty i funkcję dowódcy pułkowej szkoły podoficerskiej. W 1928 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko instruktora i wykładowcy. W 1931 r. został dowódcą kompanii w 20. pp w Krakowie, zaś w 1934 r. dowódcą 8. kompanii III batalionu 32 pp. w Działdowie. Po ukończeniu kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie mianowany został dowódcą I batalionu 32 pp. stacjonującego w Modlinie. 19 marca 1939 r. został awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty. W czasie kampanii wrześniowej dowodził I batalionem 32 pp., walcząc w rejonie Ciechanowa, później w składzie modlińskiej załogi. Po upadku twierdzy dostał się do niewoli niemieckiej i skierowany został do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie. W październiku 1939 r. został zwolniony i rozpoczął służbę w szeregach Związku Walki Zbrojnej, pełniąc funkcję zastępcy komendanta Obwodu Kraków – Miasto od marca 1940 do kwietnia 1941 r. . W lipcu tego roku skierowany został do Inspektoratu Rejonowego ZWZ Puławy, zaś w listopadzie do Okręgu ZWZ/AK Lublin na stanowisko inspektora okręgowego Wojskowej Służby Ochrony Powstania. 11 listopada 1943 r. otrzymał awans do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty, a od lutego 1944 r. funkcję komendanta Inspektoratu Rejonowego Lublin AK. W lipcu 1944 r. dowodził 8 pp. Legionów AK. Po zajęciu Lublina przez Armię Czerwoną pozostał w konspiracji. 15 października 1944 r. na odprawie Komendy Obwodu Lublin AK wydał rozkaz tworzenia drużyn bojowych do wykonywania wyroków podziemnego sądownictwa i dywersji. 16 października 1944 r. został aresztowany przez kontrwywiad Armii Czerwonej SMIERSZ w Lublinie, następnie został osadzony w areszcie NKWD przy ul. Chopina w Lublinie. Tam poddany został torturom. 7 marca 1945 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Lublinie skazał go na karę śmierci. 15 marca 1945 r. wyrok został wykonany. Odznaczony m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i Srebrnym Krzyż Zasługi z Mieczami. 24 października 1990 r. został zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy w Warszawie.