29 listopada 1904 r. – urodził się w Warszawie Eugeniusz Guz. Od 1923 r. działał w Związku Młodzieży Komunistycznej w dzielnicy Wola. W 1925 r.  wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Jesienią 1927 r. został powołany do służby wojskowej w 1 dywizjonie samochodowym w Warszawie. W latach 1929-1930 przebywał na rocznym kursie wojskowym w Moskwie. Po powrocie zajmował się agitacją i na polecenie Centralnej Techniki KPP rozwoził nielegalną literaturę komunistyczną. W czasie kampanii wrześniowej uczestniczył m. in. w obronie Modlina. Po kapitulacji twierdzy został skierowany do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie, skąd zbiegł i wrócił do Warszawy. Tu, w 1943 r. założył komórkę Polskiej Partii Robotniczej. Jako sierżant Armii Ludowej walczył w powstaniu warszawskim na Starówce i Śródmieściu. Po upadku powstania uciekł z transportu jenieckiego i ukrywał się w Pruszkowie do stycznia 1945 r. Po powrocie do Warszawy pracował m. in. w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego, w Głównym Inspektoracie Samochodowym, w Zakładach Radiowych im. Kasprzaka, w Warszawskim Przedsiębiorstwie Budowlanym, w Metrobudowie i w PKS. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 29 marca 1959 r. w Warszawie.