13 października 1911 r. – urodził się w Warszawie Tadeusz Chyliński. W 1930 r. zdał maturę w gimnazjum „Lorencówka” w tym mieście. W 1931 r. zapisał się na studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, na kierunek lotniczy. W trakcie studiów ukończył kurs szybowcowy w szkole szybowcowej Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) Sokolej Górze. W latach 1933–1938 był członkiem Sekcji Lotniczej Koła Mechaników studentów Politechniki Warszawskiej, a w międzyczasie odbył służbę wojskową w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1937 r. podjął pracę w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych RWD na Okęciu jako konstruktor płatowcowy, równocześnie kontynuując studia. Opracowywał wówczas dokumentację seryjną samolotu obserwacyjnego RWD-14 Czapla i konstrukcję samolotu RWD-16 bis. W 1938 r. pracował nad konstrukcją samolotu wyczynowego RWD-19, projektując jego płat, konstrukcję kadłuba samolotu dyspozycyjnego RWD-18, łoża silnika do samolotu szkolnego RWD-23, dźwigaru płata samolotu myśliwskiego RWD-25 oraz przy opracowywaniu konstrukcji samolotu RWD-21. W 1939 r. został zmobilizowany i awansowany do stopnia podporucznika artylerii. W czasie kampanii wrześniowej walczył w płockim 8 pal, z którym brał udział w walkach nad Bzurą i w obronie Modlina. Po kapitulacji twierdzy skierowany został do punktu zbiorczego dla jeńców wojennych w Działdowie, z którego został zwolniony i  powrócił  do Warszawy. W styczniu 1940 r. podjął pracę w Elektrycznych Kolejach Dojazdowych jako konduktor i motorniczy, a następnie jako technik w dziale drogowym i pracował tam do sierpnia 1946 r. Od listopada 1942 r. członek Armii Krajowej i służył w organizacji dywersyjnej „Wachlarz” oraz współpracował z Konspiracyjnym Instytutem Technicznym Lotnictwa KG AK – kryptonim „Dural”. Po kapitulacji powstania warszawskiego uniknął niewoli i zamieszkał w Milanówku. W lipcu 1945 r. opracował projekt trzymiejscowego samolotu turystycznego o symbolu C1, zaś na zlecenie  ówczesnego Ministerstwa Komunikacji, wykonał projekt konstrukcji stalowych słupów dla linii wysokiego napięcia Otwock-Miłosna. Na przełomie lat 1945–1946 wziął udział w otwartym konkursie na projekt szkolnego motoszybowca, zdobywając I miejsce za projekt motoszybowca „Pegaz”. W latach 1946–1947 opracował dokumentację konstrukcyjną „Pegaza”. W 1949 r. pod jego kierownictwem zostały przeprowadzone badania tensometryczne naprężeń w konstrukcji przęseł Mostu Poniatowskiego w Warszawie. W 1950 r. opracował przeróbkę samolotu łącznikowego Piper Cub na samolot sanitarny. Na początku lat pięćdziesiątych, z inż. Jerzym Haraźnym i inż. Justynem Sandauerem, zaprojektował cele latające z napędem pulsacyjnym TC-1 i TC-2. W 1955 r. skonstruował holowane cele latające Spec-3 i Spec-4. W lutym 1961 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera Wydziału Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. W latach 1954–1956 kierował Zakładem Płatowcowym, a w latach 1956-1965 pełnił funkcję kierownika Zakładu Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa, rozbudowując jego laboratoria i tworząc nowy system badań wytrzymałościowych sprzętu lotniczego. W latach 1962–1965 przeprowadzał próby wytrzymałościowe samolotu PZL-104 Wilga, szybowców Kobuz, Foka i Kormoran, jak też wałów silników wysokoprężnych oraz płatów podwodnych wodolotu „Gryf”. Ponadto pod jego kierunkiem przeprowadzono próby zmęczeniowe skrzydła szybowca SZD-12 Mucha 100, okuć skrzydłowych samolotu PZL MD-12, wałów i korbowodów silnika lotniczego WN-3 oraz dźwigarów łopat wirnika nośnego śmigłowca SM-1. Brał udział w Państwowych Próbach Kontrolnych samolotu Lim-1 (MiG-15). 1 stycznia 1964 r. został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, pełniąc jednocześnie funkcję kierownika Zakładu Konstrukcji Specjalnych i kierownika Grupy Problemowej. W 1964 r. opracował projekt wstępny 12-miejscowego samolotu wielozadaniowego krótkiego startu i lądowania (STOL) TC-Borsuk napędzanego dwoma silnikami turbośmigłowymi. Od 1 października 1972 pracował w Ośrodku Płatowców i Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa na stanowisku samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, a od 1973 r. na stanowisku docenta. Zmarł 15 lutego 1978 r. w Warszawie.